IJzige passen en lieflijke dalen

Hallo IJsland!

Boat arriving in valley of Seyðisfjörður

Ik kom aan in Seyðisfjörður in de oostfjorden. De energie van de andere fietsers steekt me aan en ik twijfel even of ik toch vandaag de pas al over zal gaan. Ik doe het toch niet. Haal wat boodschappen, zet de tent op, loop een rondje en als ik even op mijn matje ga liggen on een boekje te lezen word ik anderhalf uur later wakker. Ik had dus rust nodig.

De volgende dag pak ik in lichte regen mijn tent in en ga vroeg op weg. De eerste km en klimmetjes gaan goed. Ik heb het zelfs warm. Ik stop en kijk nog even naar een spectaculaire waterval. Hoewel er nog vele volgden in die pas is dat de enige die ik bewust heb bekeken die dag, voor de rest had ik de energie niet meer. Hoe hoger ik kom hoe kouder het wordt en op een gegeven moment bij wat vervelende haarspeldbochten begint er opeens uit het niks een zeer koude wind te waaien. Een soort berg- of dalvalwind of zo. Ik ben blij met mijn goede muts en regenjas en winterleggings. Ik ploeter door, stukken lopend en duwend, stukken hijgend en fietsend. Ik eet een energiereep en drink mijn laatste thee op een soort tussenplateau. Omdat de wind steeds harder giert, vertrek ik binnen een paar minuten weer. Nu moet ik op een vlak stuk tegen de wind in fietsen. Oneerlijk! Zo voelt het. Ik zal er aan moeten wennen hier denk ik. Na een paar uur bereik ik eindelijk Fjarðarheiði, het plateau van de pas. 

Cycling over Fjarðarheiði pass, Iceland

Het meer is niet te zien en nog bedekt onder een dikke laag ijs en sneeuw. De wind snijdt nu in mijn gezicht. Ik krijg het ondanks de inspanning koud en besluit mijn regenbroek en extra handschoenen ook aan te doen. Waar ik niet op gerekend had is dat deze nieuwe broek zodanig strak zit dat ik mijn been niet meer goed over mijn zadel kan zwiepen. Onhandig! Lopen gaat prima, zwiepen dus niet. Ik vloek me door dit gehannes heen en besluit dat ik pas op de camping van de fiets af zal stappen / neerstorten. En ik fiets verder de mist/wolk in. Het is nu zo koud dat mijn hoofd pijn gaat doen. Ik zet door, hopend op een snelle afdaling naar een warm dal. De afdaling is rot. Mijn voeten en vooral ook belangrijker mijn vingers zijn ijsklompjes geworden. Ik moet continu remmen maar mijn vingers zijn te stijf. Ik stop meerdere keren om leven en bloed in mijn vingers te slaan. Uiteindelijk bereik ik Egilsstadir camping en ga eerst een uurtje zitten ontdooien in de heerlijk warme campingkeuken met wat thee voordat ik in de regen mijn tent weer opzet. Ik vind het behoorlijk zwaar allemaal dus besluit de komende dagen rond het meer / de rivier Lagarfljot te gaan fietsen om een beetje te acclimatiseren.

De dagen erna kunnen geen groter contrast zijn. Het weer slaat om en langzaam wordt het warmer en droger. Ik vertrek wat chagrijnig uit Egilsstadir vanwege de toeristen die het normaal vinden om midden in de nacht luidruchtig hun tent op te zetten en vervolgens om 6 uur een alarm af laten gaan maar daar zelf doorheen slapen. (Ik niet dus.) Gelukkig kan ik de ongemakken delen met enkele gelijkgestemde fietsende bootbekenden die hier zijn blijven hangen. Eenmaal de stad* uit word ik weer blij. De uitzichten zijn fantastisch. Ik lunch met uitzicht op het meer en op de machtige berg Snaefell, nog zo’n 60km verderop maar hier al zichtbaar. Die boezemt ontzag in en oefent op een of andere manier een grote aantrekkingskracht uit. Wat is het toch met bepaalde soort bergen die dat doen?

Lunch at Lagarfljót lake

Ik constateer dat er, ondanks de vele beweringen, wel bos is in IJsland. Er is zelfs een arboretum. En ontzettend veel bloemen. Kleine bergroosjes, -gentiaantjes, pluizig Engels (IJslands) gras en grote blauwe lupine. Blauw, paars, roze, wit? Zeg jij het maar. De IJslandse lupine is zeer inclusief. Die legt een zachte blauwe waas over de woeste donkere hellingen. Ik zit te genieten onder de zoemende hemelgeiten en ben blij dat het steeds meer te voorschijn komende zonnetje bij 10 graden al zo lekker voelt.

Mjoanes campsite

Ik blijf een paar nachten op een rustige camping met grote schuur met pooltafel. Ik speel een spelletje tegen mezelf en heel wint overtuigend. Het is ‘s nachts nog steeds erg koud en ik pas de zeehondenflippertechniek toe om mijn tenen te verwarmen (dank Lonneke).

Ik fiets een dagje naar Hengifoss, één van de hoogste watervallen van IJsland. Deze komt van een plateau van 400m hoger in diverse cascades naar beneden denderen in een indrukwekkende scheur in het dal. Deze is al van verre te zien. Ik voel me vandaag fysiek zo goed dat ik daar besluit ook maar omhoog te wandelen om de watervallen, mooie lagen en basaltzuilen van dichtbij te bekijken. 

Hellow! At Hengifoss, Iceland

Op een stralende zonnige dag vertrek ik naar het noorden. Ik ga de Lagarfljot een stukje volgen de delta in. De Lagarfljot en Jökul zijn twee enorme rivieren die van Snaefell en de grote Vatnajökul gletsjer vandaan komen. De Lagarfljot is zelfs op deze rustige dagen volop bruin van al het sediment dat uit de bergen meekomt, het verschil zie je goed als er een vers donkerblauw stroompje bijkomt vanuit de bergen. Mooie confluenties. Helaas spot ik de lagarfljot wyrm (lokale monsterlegende) niet. Ik rijd een stukje over de ringweg 1 en ben blij als ik afsla een rustig grindpad op. 

Just look at that gorgeous confluence!!!

Gravelroad 925 next to Lagarfljót river

Die avond is het zo kalm dat ik een wildkampeerplekje op een rots uitprobeer. Ik zet de tent vast met stenen en heb een heerlijke rustige avond met trillende kbv-tjes**, zachte wind door de sparren en staar naar de wolken en de bergen om me heen. Hier vind ik rust. Hier hoef ik niks. Ik schrijf, ik lees, ik staar. Hier is alles even helemaal goed.

Camping into the wild

*stad in IJsland = gehucht in de rest van de wereld

** kbv = klein bruin vogeltje