Het begin van de leegte, en rucola

Ik heb het van kinds af aan nodig gehad om te kunnen staren, te kunnen dromen. Gedachten en gevoelens zonder doel langs te laten komen. Om leegte en stilte om me heen te hebben. Langzaam en lekker traag. Zo kunnen ze diep gaan of zo. Het is hier een stuk makkelijker om aan die behoefte te voldoen dan thuis. Ik kan ver kijken, de roep van een vogel volgen tot ik ze spot, mijmeren over wat de wolken willen zeggen, auto's als slakken ver weg over de wegen zien kruipen. Het vertraagt, ik vertraag. En wat is dat fijn.

Lenswolk (lenticularis) boven de bergen

De wolken hebben altijd wat te vertellen. Een paar dagen geleden bijvoorbeeld zeiden deze lenswolken boven de heuvels: pas op hier is snel stromende lucht. En het was zo. Er was veel wind. En dit was nog met droog en warm weer. En ja ik heb de clichés doorstaan van moeten trappen terwijl de weg daalde, mijn klagende knieën lopen masseren, het niet meer stabiel kunnen houden van de fiets op de weg. Uiteindelijk leidde dat tot een extra nachtje wildkamperen. Naast de 1. Net in een ienemiene beetje luwte achter een heuveltje zodat ik niet direct in zicht van de ringweg stond. Door de wind hoefde ik me geen zorgen te maken over geluidsoverlast.

Jökul á Brú rivier, een klovig kloofje

Wat me nog meer frustreerde dan de wind zelf was dat de ijslandse weerapp zei dat het in mijn dal helemaal niet zo hard waaide. Als een idioot (ik weet beter maar deed het toch) checkte ik ieder uur de app wat de tegenwind zou doen. Maar ieder uur zei de app: het waait een beetje (5 of 6 m/s) en het volgende uur word het een lekker mild briesje van 3 tot 4 m/s. Nou lariekoek dus. Van 9 tot 15 heb ik de app gecheckt en opgefrist en elke keer hetzelfde verhaal en om 15 uur heb ik mijn bestemming van die dag opgegeven om een veilig plekje op te zoeken. Naderhand bleken de observaties van gemiddelde wind dus 11 m/s* in mijn dal met uitschieters naar 18 m/s (tja niks zo bevredigend als het beter weten dan je telefoon en dat bevestigd krijgen). Gelukkig was het droog en warm.

Onderwijl is mijn meest beproefde techniek om mentaal overeind te blijven tegen de wind 'Old MacDonalds had a farm' te zingen. En steeds uit te breiden met meer dieren. Ik ben uiteindelijk tot een luiaard gekomen.

Omdat er weinig (=geen) winkels zijn én door mijn spontane extra rondje de lagarfljot delta in heb ik de afgelopen dagen geen boodschappen kunnen doen. Na 3 dagen waren mijn verse groenten op. Ik eet dus couscous met gedroogde tomaat, ui, dadels en/of paddestoelen met gezouten cashewnoten. Dat is mijn variatie (en trouwens ook mijn favoriete kampeereetvoorraad). En, hoewel ik uitermate goed voorbereid ben met gedroogd eten en met een waterfilter me echt geen zorgen hoef te maken, krijg ik toch een soort groente-ontwenningsverschijnselen. Ik droom dus terwijl ik tegen de wind in beuk over knapperige broccoli en fris scherpe rucolablaadjes.

Mijn dagelijkse maaltijd, met een wortel!

De volgende dag bereik ik na 21 km tegenwind (die was niet gestopt) wel mijn bestemming en aangezien de camping geen douches had heb ik dan toch maar voor het hostel (met douche) gekozen. Sowieso verstandig want de dag erna bleek mijn ongemak een volle pijndag** te worden. Niks aan te doen, dus op bed gelegen, geslapen, gesoesd, gelezen en mezelf op lekker en gezond eten (groente!!!!) in het aangesloten restaurant getrakteerd.

Na mijn pijndag voel ik me goed. Ik klim vroeg het dal uit. Voor 9 uur zijn er best weinig auto's op de 1 hier in het noorden. Een bordje in een verder leeg landschap wijst mij op een turfboerderijruïne. Ik eet wat, staar wat, fotografeer wat blommetjes enzo. 

Heb je ook wel eens zo'n moment dat je blik ergens langs glijdt op de horizon en 2 seconden later registreert iets in je hersenen/ervaring dat er iets niet klopt. Ik kijk terug langs de heuvelrug. En daar staat, naast wat onschuldige grote rotsen, het zwarte schaap van Doem. Zo voelt het. Creepy as fuck. Hij/zij staart me aan, onbeweeglijk. Ik pak zonder oogcontact te verbreken mijn verrekijker. Ja, het is inderdaad 'gewoon' een zwart schaap. Phew. Terwijl ik langzaam wegfiets, zie ik het hoofd van het schaap eindelijk bewegen om mij na te kijken. Brrr. Nou snap ik weer een stukje beter waar al die zwartgallige literatuur en films vandaan komen, als ik dit al voel op een zonnige blije dag.

Het zwarte schaap van Doem

Ik fiets na de klim die dag op het plateau Jökuldalsheiði, zo'n 500m hoog, rondom de berg Sandfell. En in de verte om het hoge massief van de Smurfjul heen, nee wacht de Smjörfjöll, nou enfin de Smurfenberg dus. Het plateau en deze bergen zijn gemaakt van hele oude vulkanische afzettingen. Hier is het landschap afgerond en vol met zacht materiaal. Oker en oranjekleurige rotsen en aarde. Felgroen mos om het glinsterende water. Donkergroene shrubberies (Ni! Ni!).

Bij mijn lunchpauze word ik volop getrakteerd op de goedheid van de mens. Een zwitsers gezin gaat naast me zitten op de picknickbank. Ik eet haverkoeken en knijp uit een tube een soort kruidenpasta (beetje paté-achtig en best lekker maar ziet er uit als kattenkots). Ze biedt me eerst een banaan aan. Vervolgens gaat ze verder op zoek en krijg ik een minimuffin, een mueslibar, een appelsap, een chocolaatje. En als figuurlijke kers op de taart krijg ik een wortel. Vanavond weer verse groente! Hoera.

Uitzicht op de smurfenberg (smjörfjöll)

Ik sla af naar het noordoosten, de leegte in. Letterlijk. Ik verlies mijn mobiel signaal, zie alleen nog maar ruïnes van verlate boerderijen en de weg die als een donkergrijs lint door het landschap slingert. De drukte van de ringweg is weg. De wind - die grapjas - is nu ook weer tegen maar het is te doen. Nu komt die alleen direct van de koude noordelijk oceaan. En dat voel ik. Langzaam gaan er steeds meer laagjes kleding aan. Ik fiets richting de oceaan, dat maakt me altijd een beetje blij.

Afdaling naar de vallei onder der smurfenberg (Smjörfjöll)

*11 m/s is ongeveer windkracht 6 met windstoten van windkracht 8

**Endometriose pijn. Draag ik als ongeziene gast mee, en komt en gaat met een eigen wil.