Alleenheid aan de kust

Ik meander 2 weken langs de noordoostkust van IJsland. Het is hier rustig, relatief weinig toeristen. Een paar kleine dorpjes met grote visfabrieken. Simpele campings (zonder warme ruimtes helaas) met mooie uitzichten. Mits de wolken of de zeemist het zicht toelaten. Op een of andere manier is een onverwacht uitzicht na optrekkende wolken altijd net iets mooier, iets glanzender dan een uitzicht bij altijd blauwe luchten. Misschien is het de onzekerheid, de verandering. Het voelt als een gewonnen moment. Al heb ik natuurlijk niets anders gedaan dan gewoon ergens te zijn of te wachten op een gunstig moment. Altijd zijn er wel ergens bergen met sneeuw in zicht.

Camping en bergen bij Vopnafjördur

De oceaan laat weinig van haar geheimen prijs. Ik zie een zeehond uit de zee opdoemen om frisse lucht (en misschien wat malse eidereendkuikens) op te snuiven in Bakkafjördur, een plaatsje waar 70 mensen wonen en - zoals de meeste dorpen hier - het plaatselijk tankstation meteen ook de camping en het restaurant is. De winkel is er niet meer. Bij Kópasker (die naam betekent letterlijk zeehondenrots) zien Jenny en ik een bachelor zeehond (denken we) in het avondlicht zijn finnen lui flipperen op een rots. 

De zeemist komt! Bij Bakkafjördur

Vele meeuwen zijn hier uiteraard. Zeemeeuwen, met zo'n slurfje op hun snavel om zout water te drinken. Slim toch, daar zouden wij toch van moeten kunnen leren. Heel veel eidereenden, met jongen. Bij verschillende stukken weg wordt gewaarschuwd voor Noordse sternen. Die nestelen namelijk zo ongeveer op/naast de weg en proberen elke bedreiging (logisch) weg te jagen. Met een soort van lieflijk gekrijs en dreigende duikvluchten komen ze op de langzaam voortbewegende fietser af. Één reden waarom ik blij om mijn helm ben. Het zijn mooie vogels, zien er uit als grote zwaluwen met een wit-grijs lichaam en zwarte kop. Rond middernacht verras ik een keertje een kolonie sternen die blijkbaar midden op de weg hun nachtrust vinden. Op de weg word ik meestal vergezeld door het klaaglijke geroep van regenwulpen, grutto's en tureluren. En bontbekplevieren (kleine bolletjes veren met oranje poten en een zwart zorromaskertje over hun ogen) dribbelen driftig voor me uit / met me mee op de weg. Ze herhalen dit kunstje vaak zo'n 3 tot 6 keer. Dribbelen mee, vliegen 10 m verder, kijken om en dribbelen weer mee. Ik moet er elke keer om lachen.

Een meeuw van de zee

Ik vorder met horten en stoten langs de kustweg. Zo voelt het tenminste. Het is best koud, en de wind staat de meeste dagen flink aan. Ik kwakkel ook met wat keelpijn enzo. Één dag geef ik het na 9 km tegen de wind in en in de regen op nadat het me niet lukt om op te warmen binnen in de lokale winkel. Dan maar mijn tent opzetten, warm douchen en schuilen. Een andere dag beuk ik 5 uur lang tegen de wind en regen in omdat er een storm aankomt en ik een onderkomen heb geboekt. Ik breid ‘Old MacDonalds’ uit naar zeemeerminnen en draken. Gelukkig draai ik het laatste uur de andere kant op en word ik door de (nu meegaande) wind over het onverharde pad naar de boerderij gedragen. Ik zit de storm veilig uit in een heerlijk warm en leuk appartement bij boerderij Ytra Lón op het schiereiland Langanes aan het einde van de wereld. 

Richting Langanes, een trollenstoel?

Het weer zit het lanterfanten een beetje in de weg, maar af en toe zijn er een paar mooie zonnige momenten. Ik wandel in de loeiharde wind even langs de kust bij Bakkafjördur en een middag langs het strand op Langanes. Hier spoelt van alles en nog wat aan. Boomstammen uit Siberië, rommel, de buit van de zee. Ik bedenk dat het toch mooi is dat dingen die ergens verloren gaan hier toch weer worden gevonden en gebruikt. In het huis Ytra Lon is - in tegendeel tot de rest van IJsland - veel hout gebruikt dat de zee heeft gegeven. 

Langanes

Langanes

Langanes

Het strand en de duinen zijn bezaaid met skeletten van grienden. Sneu natuurlijk, maar het levert wel interessante lokale ecologie op. Ik lanterfiets een zonnig dagje de peninsula op en weer terug, mijmer en luister naar de golven en de vogels van de Arctische Oceaan. Een aantal dagen later noordelijker kom ik 's avonds laat bij een wandeling in de regen langs de bloedmooie kliffen van Rauðanes papagaaienduikers tegen. Ze kreunen en piepen hun typische geluid op hun rots in de avondzon.

Langanes

Rauðanes

Ik word nog blij verrast in de bibliotheek van Ytra Lón door een boek over IJsland van een Nederlandse schrijver Gerrit Jan Zwier. Leuke humor. Hij schrijft over het land van grote eenzaamheid. Ik zat op de fiets al een week lang te rumineren over het gevoel van leegte, het alleen-zijn. De heiði's hier (heiði = vlakte met weinig of geen begroeiing) versterken dat gevoel. Ik vind dat heerlijk. Rustgevend. Eenzaamheid vind ik echter niet de juiste omschrijving van mijn gevoel. Daar kleeft een betekenis van uitsluiting aan vast. Men voelt zich vaak eenzaam als je niet onderdeel bent of kunt zijn van een groep. Ik ben hier een passant, een interloper. En die rol past me prima. Ik observeer, heb soms even intens contact (ik raakte bijv. aan de praat met een man uit Cuba en voordat we het wisten (want het blijft maar licht) was het 00:30, heel laat voor mij), maar de meeste dagen glijden voorbij met alleen een groet her en der. Ik noem dat nu maar alleenheid. Een gevoel van afzondering en alleen-zijn zonder negatieve connotatie van uitsluiting of wens ergens bij te horen. In het Engels beschrijft solitude dat gevoel ook goed.

Richting Raufarhöfn

Ik fiets een paar kleine heuvels van zacht vulkanisch materiaal over en het voelt alsof ik in arctische streken ben aangekomen. Tja, de poolcirkel is hier letterlijk enkele kilometers vandaan. De (niet zo hoge maar des te meer imposante) heuvels zijn kaal en je ziet de stenen bijna weg eroderen door de kracht van kou, water en wind. Het groen heeft hier al op 100m hoogte moeite zich staande te houden. De hellingen zijn staalgrijs en donkerbruin met her en der plukjes groen. Ik klim in de zon een klein pasje over. Net op het juiste moment. Terwijl ik achter een steen (want ijzige harde wind) op de grond zit te eten om op krachten te blijven, komen de wolken opeens te voorschijn. Binnen een half uur zijn de toppen bedekt, is de wind nog kouder (jaja de arctische handschoenen worden erbij gepakt) en daal ik glorieus en breed lachend af in het midden van de rustige weg naar een toendra achtig plateau vol rotsige sculpturen. Ik roep whiehiee en whoohoo in de wind. Ik zie dieren, trollen, mensen, van alles. Daarna daal ik de zeemist in. Brrr. 

De arctische handschoenen

De afdaling!

Fantaseer er op los!

Een santos op een heiði, oftewel trollenplateau

Voordat ik het binnenland weer indraai, breng ik nog een paar dagen door rond Melrakkaslétta - het land van de vos - tussen Raufarhöfn en Kópasker. Het meest noordelijke punt van IJsland. Het landschap verandert hier duidelijk. Een landschap vol richels en scheuren. Want inmiddels ben ik hier aangekomen op de plek waar IJsland uit elkaar wordt getrokken. En dat kun je zien.

Melrakkaslétta

Ik voel mezelf al bijna Ijslands worden op het moment dat ik pas merk dat het licht regent tijdens een praatje over wat uitwisselingen van leuke plekken omdat onze telefoons nat worden. En dat het zonnig voelt als de zon door de bewolking heen wat warmte laat voelen. Enfin, ik verbeeld mezelf dat ik acclimatiseer of zo.

Best zonnig, nietwaar?!

Ik kampeer enkele nachten wild. Op doorlatend vulkanisch zand. De leegte is hier alom. De kraaien houden me in de zeemist 's nachts gezelschap met hun gekras. Vroeger had ik zo'n fancy schmancy windscherm voor mijn brander. Nu gebruik ik mezelf gewoon als windscherm. Werkt ook prima.

Richting Kópasker

Benen als windscherm voor mijn jetboil

Ik breng nog een fijne gezellige avond door bij Jenny en Árni, en leer wat interessante dingen over de praktijk en de levensstijl van schapen houden in IJsland. Daarna ga ik richting het zuiden, het binnenland in.