Bootvrienden

Ik ben een week onderweg naar IJsland. Dat trekt me aan, de langzame reis, langs landen, door landschappen, over zeeën en oceaan. De aanspraak in de trein is groot. Al voordat ik mijn thuisstation uitrijd vraagt de eerste medereiziger waar ik heen ga. Ook willen mensen (eh vooral mannen, ja eigenlijk altijd mannen) graag hun mountainbike avonturen en races met mij delen als ik rustig een appeltje zit te eten op een station (echt, dit gebeurt vaker dan je denkt). Ik keuvel in steenkolen duits over de vertragingen en routes met wat medefietsers, meestal zijn fietsers redelijk relaxed. Er zijn echter ook wat gestresste vrouwen met fietsen in Duitsland die naar mij toe blaffen waar en hoe ik wel niet naartoe ga. En hoeveel km ik dan fiets. Ik ontwijk concreetheid en zet mijn beleefde glimlach op. Gelukkig (nee, expres zo geregeld en de andere kant op gerend moet ik bekennen) zit ik vervolgens in de volgende trein (waarvan de fietswagon uiteraard net stuk is) in een ander tussenstuk dan zij, opgevouwen mijn fiets vasthoudend tussen medereizigers. Ik hoor hun schrille stemmen uit de verte door de wagons schallen en met een andere anonieme opgevouwde medereiziger deel ik zonder woorden een glimlach over dat het hier zo rustig is in ons overvolle stukje trein.

Ik dacht daarna even wat rust te gaan hebben op de boot. Nee dus. Sociale Femke staat aan. Het begint al in de rij voor de boot. Ik sta eerst met motorrijders te kletsen over de fijne kanten van alleen reizen. Zij begeleiden mij vervolgens heel aardig de boot op. Toevallig zit ik naast een Nederlander bij het diner. Ik raak bij het toilet aan de praat met een interessante avontuurlijke vrouw uit Geneve en voordat we het weten is er anderhalve dag voorbij gekletst. En uiteraard klitten de paar fietsers op de boot naar elkaar toe en delen we plannen en maken we vooral het wachten tot we de boot af mogen erg gezellig. We lachen hartelijk om de 'hittegolf' die er op IJsland aankomt. Het wordt mogelijk wel 18 of 19 graden komende week!!!! (Nu is het 10 graden.)

Toch heb ik ook wat ruimte voor staren en verstilde momenten op de boot. Wat is er dan te zien vraag je je misschien af? Nou best veel eigenlijk. Naast dat we langs Noorwegen, de Shetland eilanden en de Faroër eilanden varen, is er ook de veranderende kleur van de zee en de lucht. Het spel van lichtstralen. 

Ook leven op de oceaan is soms te zien. De mooie vogel met de okeren kop en zwarte vingers aan de vleugels* glijdt door de lucht, stuurt af en toe licht bij maar hoeft in de stroom van de boot lijkt het weinig te doen. Ik volg de vogel met mijn ogen terwijl die van de boot afslaat. Ik blijf het stipje volgen totdat deze verderop parallel aan de boot weer in dezelfde richting meevaart op de lucht. We glijden beiden naar het noordwesten. Het stipje duikt af en toe naar de golven, klimt weer omhoog, glijdt weer door. En na een onnoembare tijd komt de vogel weer dichter bij de boot en glijdt deze naadloos in de pas naast een andere goudgewangde zeevogel. Als een elegante zeedans. De dans om de boot heen. De tijd moet ook voorbij zijn gegleden maar ik heb het niet gemerkt. (Als ik nu over adem zou gaan praten, zou ik zo een meditatiepodcast kunnen beginnen.)

De walvis is blijkbaar wel braaf bij de boot op komen dagen (dank voor de tip Jasper) maar ik was aan de andere kant van de boot en heb het dus alleen maar van horen zeggen van mijn bootvrienden helaas. Jammerrr. Dat zegt vast iets over het leven of zo. Enfin, ik zie genoeg moois.

* Dit blijkt een Jan-van-Gent te zijn, na later opzoeken