Gestolde vuren en stoom

Vanaf Raufarhöfn en Kópasker ben ik in de actieve zone van IJsland gekomen. Ik fiets een week door lavavelden (hraun). Oud vuur gestold tot steen. Er zijn velden van duizenden jaren oud, en ook velden van slechts 40 jaar oud. Van een uitbarsting van de Krafla vulkaan in de jaren 80. De jongere hraun liggen als zwarte stromen verspreid over het landschap en houden abrupt op als de afdruk van een natte golf op het strand.

Santos fiets tussen lavavelden

De oude velden zijn al onderhevig aan erosie. De lavastromen breken in plakken uiteen, grillige vormen steken omhoog in het landschap. Mijn fantasie maakt er van alles van. Ik fiets met slecht weer en goed weer door de lava. Ik zou hier niet graag onverhoopt stoppen. Het lavalandschap is leeg. Water is er nauwelijks omdat alles zo poreus is dat het water direct de bodem intrekt. Ik zie lege rivierbeddingen. Alleen de grote rivieren gevoed door de gletsjers bulderen door dit landschap heen.

Lava landschap ten oosten van Mývatn

In en uit de zeemist fiets ik naar Ásbyrgi, een enorm indrukwekkende ronde kloof in het landschap. Sleipnir, het paard van Odin, struikelde hier en heeft een hoefafdruk achtergelaten. 

Ásbyrgi, van verre al te zien

Op de middelste kliffen in Ásbyrgi

Hangend aan een touw

Ik breng iets langer dan gepland in Ásbyrgi camping door vanwege een flinke verkoudheid. Vier dagen later vertrek ik hoestend - maar zonder koorts - naar het binnenland. Ik klim een aantal uur gestaag het plateau op. Ik maak even een extra fiets en wandel uitstapje naar Dettifoss, die ondanks dat het een enorm drukke toeristenbedoening is echt wel de moeite waard is. Het donkergrijze water buldert naar beneden. Ik zie de wolken waterdamp al van kilometers ver boven de kloof uitstijgen. De Selfoss, even verderop bovenstrooms, is zowat nog mooier. Die openbaart zich langzaam en wordt steeds wijder en groter. Even een hydrologisch feitje voor mijn collega’s: de piekafvoer van deze rivier Jökulsa á Fjöllum is 900.000 m3/s!! Oef. Dat is me nogal wat, ik ben blij dat we dat in Nederland niet krijgen. In deze zelfde week wordt een stuk van de ringweg in het zuiden van IJsland weggeslagen door een jökullhaup (een gletsjer doorbraak). Dat toont toch maar weer de kracht van de natuur.

Dettifoss

Selfoss

Die dag fiets ik door naar Mývatn. Helaas weer zo’n 20km over de 1, echt waardeloos druk en hard rijdend verkeer. Gelukkig is de wind die van zij kwam nu in mijn rug dus ik vlieg relatief hard naar het westen. Ik heb het mentaal even heel erg moeilijk om half zeven ‘s avonds bij de 10% helling die ik nog over moet. Zelfs de fantastisch rood tot okergekleurde bergen kunnen mij dan niet meer bekoren, ik ben te moe. Maargoed, ik duw dan maar weer en stap voor stap kom ik boven en uiteindelijk ook aan bij het meer.

Namaskarð, en een 10% helling

Ik blijf hier twee dagen, wandel op mijn rustdag relaxed 5km naar de winkel om boodschappen in te slaan (op een of andere manier zijn er altijd dat soort wandelingetjes op rustdagen...) en was ik zo veel kleren als ik kan. Ik fiets nog een stuk om het meer heen maar helaas is de wind zo sterk dat ik niet helemaal rond kan. Of wil in ieder geval. Ik moet energie sparen.

Hverfjall krater, achter de camping

Mývatn

Ca. 10km bicycle trail at Mývatn

Dagje uit met de Santos zonder bagage, Mývatn.
Slecht(er) weer op komst.

In deze gebieden komt de rook en stoom veel uit de grond. Vulkanen en kraters en lavavormen alom. De komende dagen fiets ik langs meerdere plekken met warme bronnen. Ik fiets via Mývatnsheiði richting Husavík over een rustige weg. De weg glooit. Extreem. En lekker. Zo extreem lekker dat ik mijn hoogste snelheid tot nu toe hier haal (64 km/h). Ken je dat gevoel van een achtbaan als je naar beneden gaat maar niet helemaal ziet waarnaartoe omdat de helling te steil is? Zo ging ik met al mijn ledematen prikkelend van adrenaline naar beneden. Heerlijk.

De leegte van Mývatnsheiði

Ik zie ook kassen direct naast de rokende gaten in de grond. Handig die geothermische verwarming natuurlijk voor groente-, fruit- en bloementeelt. En nu snap ik ook voor het eerst als ik bij een camping met zwembad en hot tub sta, hoe HEERLIJK het is om koude botten op te warmen in warm water. In de regen drijf ik lomerig heen en weer in het zwembad en ik rol (bijna oververhit) mijn slaapzak in. 

Kassen naast geothermische bronnen

De kou is hier wel een dingetje voor mij. Als ik maar in beweging blijf gaat het meestal goed, tenzij de wind echt te hard door huid en kleren snijdt. Het gekke is hoe je de kou in je lichaam voelt. Ik zorg altijd, nadat ik de tent opgezet heb, dat ik eerst warm ga douchen (als er een douche is) en droge warme kleren aandoe. Maar dan toch blijf ik vaak een aantal uur koud. En waarom, ffs, voelen mijn billen altijd koud? Omdat ik zoveel fiets (en dus hard spieren aan het maken ben) schroeien mijn bovenbenen ‘s nachts aan de éne kant mijn slaapzak weg terwijl aan de andere kant mijn ijsklompbillen de dons en drie lagen wol een soort van koudevacuum trekken. Enfin, regelmatig omdraaien dus.

Ik kom onverwacht onderweg een aantal pareltjes van minimusea tegen. Ik bezoek spontaan het leadership sheep museum, waar mij enthousiast wordt uitgelegd waarom leadership sheep de beste schapen ter wereld zijn. Ik koop mijn (tot nu toe) enige souvenir uit IJsland, een bolletje wol. Als ik deze wol gebruik in een kledingstuk, zal ik nooit verdwalen volgens de legende ;).

Leadership sheep centre (Forystufésetur)

Ten westen van Husavík kom ik langs een auto en transportmuseum Ystafell. Normaal niet iets waar ik voor stop. Maar het is koud en nat die dag en ze hebben ‘hot drinks’. Ik warm mijn handen dus blij aan warme chocolademelk en tijdens een leuk gesprek met de curator biedt hij me ook nog vers gemaakte appeltaart van zijn vrouw aan. Yum. Daarna ga ik (aanvankelijk meer uit beleefdheid) even in het museum kijken maar tot mijn grote verbazing staat er onder andere een roestvrijstalen DeLorean, een Dixie Flyer uit 1919, en honderden andere auto’s en parafernalia in drie grote loodsen. En uiteraard ook oude kampeerbusjes. Wat een ontzettend leuke verrassing. 

Een IJslandse DeLorean, in Ystafell museum

Ik bezoek ook een kunstmuseum langs het Eyjafjord, Safnasafnið. Ik ben even uit de regen en kou. Zie een paar erg leuke en interessante schilderijen, grappige kunstwerken en IJslandse borduursels, en wordt vooral gepakt door een enorm grote bibliotheek van kunst en architectuur boeken. Ik verlies mezelf een half uur in een design boek over (ahum) hoe men thuis woont met boeken. Er borrelen ideeën voor thuis (ik vermoed namelijk dat ik binnen 2 jaar mijn kast uitgroei).

Santos op bezoek bij kunstmuseum en
kunstboeken verzameling Safnasafnið, Eyjafjord

Na Mývatn en Husavík draai ik weer de bergen in, naar de noordelijke fjorden. Ik moet helaas weer even 15km over de ringweg 1 door een pas. Grrr. Gelukkig kan ik Akureyri verder grotendeels via een omweg met kleine onverharde wegen bereiken. Ik blijf een nachtje bij Thomas die ik 2 weken geleden onderweg heb ontmoet en een prachtig huis langs Eyjafjord heeft. Er wordt heerlijk voor me gekookt én ik word getrakteerd op een heerlijke wijn en leuk gezelschap. 

Váglaskogur

De lanterfietser lanterfant in een uurtje zon.
Mijn jas is zelfs uit.

Uitzicht bij Thomas over Eyjafjord

Bij Akureyri hebben ze her en der stukjes fietspad langs de 1. Daar rust ik 2 dagen weer even uit in een fijn klein studio apartementje. Eindelijk een goede keuken mét pannen, ik koop heerlijke dingen én een pakje boter en kook 3 dagen van alles met boter. Kookorgie baby!! Rijst, groentes, mango’s, omelet, specerijen. Ja, en rucola ja. Nomnomnomnom.

Boter. (Met wat rijst en groenten en fruit en falafel enzo)

Nog meer boter en andere voedzame dingen

Door de vele cruiseschepen met duizenden toeristen die hier elke dag aan- en afmeren voel ik me wat wereldvreemd. En opeens vraag ik me voor het eerst in weken af of mijn haar wel goed zit (ik heb 95% van de tijd muts, helm of buffhaar) en mijn kleren niet te veel stinken. Tja. 

Ik koop wat nieuwe thermolaagjes in een sportwinkel. Ik slink even door de botanische tuinen heen maar nadat de derde bus toeristen wordt uitgelaten, ren ik happend naar adem de poort door naar buiten en ga ik lekker naar mijn rustige apartementje. Phew. Rust.

Botanische tuinen Akureyri